Στο εργασιακό και κοινωνικό περιθώριο οι Ελληνίδες 8 Μάρτη Παγκόσμια Ημέρα Τιμής στους Αγώνες των Γυναικών

Περισσότερα από 150 χρόνια μετά την ιστορική και ηρωική κινητοποίηση των εργατριών υφαντουργίας και ιματισμού στη Νέα Υόρκη το 1857, οι Ελληνίδες συνεχίζουν περισσότερο από ποτέ να αντιμετωπίζονται σαν «αδύναμος κρίκος» της παραγωγικής δραστηριότητας, ως το «ασθενές φύλλο» στην κατοχύρωση των στοιχειωδών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Μία στις τέσσερις γυναίκες παραμένουν άνεργες στην Ελλάδα των Μνημονίων και των «νεοφιλελεύθερων πειραμάτων», με τη συνεχιζόμενη απορρύθμιση της εθνικής αγοράς εργασίας να «ποινικοποιεί» ευθέως τόσο τη μητρότητα όσο ακόμα και το ενδεχόμενο εγκυμοσύνης.

Η δέσμευση της ίσης αμοιβής για ίση εργασία μοιάζει με «κουρελόχαρτο» και η «μισθολογική ψαλίδα» μεταξύ ανδρών και γυναικών διευρύνεται αγγίζοντας το 25%, την ώρα που όλοι οι μισθοί γίνονται «φιλοδωρήματα ανέχειας».

Οι Ελληνίδες συνεχίζουν να είναι οι «συνήθεις ύποπτες» της μαύρης εργασίας γεγονός που υπονομεύει τη συνταξιοδοτική τους προοπτική αφαιρώντας ταυτόχρονα και πολύτιμους πόρους από τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Παράλληλα βρίσκονται στο «μάτι του κυκλώνα» της απάνθρωπης επέκτασης των πιο ακραίων μορφών ευέλικτης απασχόλησης και η επαγγελματική τους σταδιοδρομία ταυτίζεται μοιραία με την ανασφάλεια της ενοικίασης, τις υπεργολαβίες, τα 4ωρα και την εκ περιτροπής εργασία, με αποδοχές χαμηλότερες από το μηνιαίο κόστος ενός παιδικού σταθμού.

Η ισοπέδωση του κράτους πρόνοιας με τη συρρίκνωση των βρεφονηπιακών δομών και των ολοήμερων σχολείων, την κατάργηση των Οργανισμών Εργατικής Εστίας και Εργατικής Κατοικίας καταδικάζουν οριστικά τις γυναίκες στο έλεος της αβεβαιότητας και του περιθωρίου διαμορφώνοντας συνθήκες «κοινωνικής μπούργκας».

Η ΔΑΚΕ Ι.Τ. δηλώνει την αλληλεγγύη της σε κάθε Ελληνίδα εργαζόμενη, άνεργη και νοικοκυρά ενώνοντας τη φωνή της με τα υγιή Κινήματα Γυναικών. Η Μάχη για την άρση των διακρίσεων που βιώνουν οι Ελληνίδες είναι βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι του μεγάλου Αγώνα απέναντι στο κοινωνικό ολοκαύτωμα που επιχειρείται στη χώρα μας, άλλοτε με τις επιταγές και άλλοτε με τις ευλογίες της «τροϊκανής επικυριαρχίας».

Πρέπει όλοι μαζί σθεναρά και δυναμικά να διεκδικήσουμε, να απαιτήσουμε και να πετύχουμε:

• Την εργασιακή πρόοδο των γυναικών με όρους πραγματικής και όχι επίπλαστης ισότητας.

• Την αξιοποίηση του γυναικείου ανθρώπινου δυναμικού και της γυναικείας δημιουργικότητας ως βασική προϋπόθεση ανάπτυξης και καινοτομίας

• Την μισθολογική εξίσωση ανδρών και γυναικών μέσα από αξιοπρεπείς αμοιβές και όχι από «χαρτζιλίκια» φτώχειας.

• Τη συμφιλίωση της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή. Τον πολλαπλασιασμό και όχι το «πετσόκομμα» βρεφονηπιακών σταθμών, ολοήμερων σχολείων και επιδομάτων φύλαξης παιδιών.

• Την αξιοποίηση κονδυλίων του ΕΣΠΑ για τη γυναικεία απασχόληση και επιχειρηματικότητα που «κιτρινίζουν» στα υπουργικά συρτάρια.

• Την ενίσχυση των δομών καταπολέμησης της ενδοοικογενειακής βίας.

• Μια νέα νοοτροπία καταμερισμού ευθυνών στους χώρους εργασίας και τον ιδιωτικό βίο μακριά από τις στερεοτυπικές αντιλήψεις του παρελθόντος.

Η αυριανή ημέρα δεν είναι μέρα γιορτής

είναι αφετηρία Αντίστασης απέναντι στο «κούρεμα» επιβίωσης και ελπίδας των Ελληνίδων.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΥΠΟΥ ΔΑΚΕ Ι.Τ.