"Με γόνιμες, εφαρμόσιμες και ρεαλιστικές προτάσεις πρέπει να διεκδικήσουμε δυναμικά ένα νέο “κοινωνικό συμβόλαιο”

 ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΣΕΕ (18.01.2013)

Εισηγητής: Γενικός Γραμματέας ΓΣΕΕ κ. Νικ. Κιουτσούκης

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Το σημερινό Γενικό Συμβούλιο πραγματοποιείται σε μια εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα μας και την ελληνική κοινωνία, τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και το οργανωμένο Συνδικαλιστικό Κίνημα.
Όπως γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα,
οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και κυρίως οι άνεργοι ζούμε καθημερινά στιγμές μεγάλης αγωνίας.
Αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα στα νοικοκυριά και τους χώρους δουλειάς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς, και πολύ περισσότερο δεν δικαιούται να την αγνοήσει κανείς.
Έχουμε ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο ανοχής και αντοχής.
Οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου για την υπαγωγή της χώρας στο “ζυγό” των Μνημονίων, μετέτρεψαν την Πατρίδα μας σε “αποδιοπομπαίο τράγο” ενός συνολικού ευρωπαϊκού προβλήματος, “στρώνοντας το χαλί” για την επιβολή μέτρων τιμωρητικού και εξοντωτικού χαρακτήρα.
Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, τα μόνιμα και νόμιμα φορολογικά υποζύγια, σήκωσαν για ακόμη μια φορά σχεδόν αποκλειστικά το δυσβάσταχτο βάρος της δημοσιονομικής αποκατάστασης.
Το υφεσιακό μείγμα της ακραίας λιτότητας δημιούργησε πρωτόγνωρα κοινωνικά ελλείμματα και οικονομικά αδιέξοδα.
Οι διαδοχικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις,
οι φόροι και τα χαράτσια οδήγησαν σε μια ραγδαία και βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, που δεν έχει προηγούμενο σε ειρηνική περίοδο.
Βασικά αγαθά και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης γίνονται κυριολεκτικά πολυτέλεια.
Η επίσημη ανεργία ξεπέρασε το 26% καταδικάζοντας τους νέους μας στη μετανάστευση και τους μεγαλύτερους σε μια συνεχή εργασιακή περιπλάνηση.
Η φτώχεια απλώνεται πάνω από τα “παγωμένα” ελληνικά σπίτια, την ώρα που το Κράτος Πρόνοιας καταρρέει.
Η ύφεση ανακυκλώνεται και τα “λουκέτα” κυριαρχούν σε μια στεγνή από ρευστότητα αγορά.
Ο κοινωνικός ιστός συνθλίβεται και η μεσαία τάξη απειλείται με αφανισμό.
Οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται και δεν είναι λίγοι οι νοικοκυραίοι του χτες που περιμένουν στις ουρές των συσσιτίων.
Οι αριθμοί που κάποιοι επικαλούνται δείχνουν ξεκάθαρα πως η κρίση είναι πρωτίστως κοινωνική και ανθρωπιστική.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Τα τελευταία τρία χρόνια άλλαξαν πάρα πολλά.
Η πολιτική της “εσωτερικής υποτίμησης” στοχοποίησε τους εργαζόμενους και τα Συνδικάτα.
Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις αναζητήθηκαν μέσα από μια αναποτελεσματική και εγκληματική ιδεοληψία για τη συρρίκνωση του εργασιακού κόστους.
Ο Ιδιωτικός Τομέας της Οικονομίας βρέθηκε ανεξήγητα στο “μάτι του κυκλώνα”, καθώς δεν επιβαρύνει ούτε με ένα ευρώ τον Κρατικό Προϋπολογισμό.
Η αγορά εργασίας απορυθμίστηκε πλήρως.
Ανάλγητοι και παράλογοι πόθοι μεγαλοεργοδοτών νομιμοποιήθηκαν και μονιμοποιήθηκαν μεταλλάσσοντας το περιεχόμενο του εργατικού μας δικαίου.
Θεμελιώδη δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών ισοπεδώθηκαν κατά παράβαση Ευρωπαϊκών και Διεθνών Συνθηκών.
Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις καταστρατηγούνται στην πράξη δυσχεραίνοντας τη θέση των εργαζομένων.
Ο βασικός μισθός “γίνεται μισθολογικό ταβάνι”.
Οι κλαδικές συμβάσεις απονευρώνονται από την κατάργηση της ευνοϊκότερης ρύθμισης και υπονομεύονται από την αναστολή της επεκτασιμότητας.
Η ΕΓΣΣΕ από κορυφαία διαδικασία κοινωνικού διαλόγου εξελίσσεται σε κυβερνητική απόφαση.
Οι φθηνές μαζικές απολύσεις θεσμοθετούνται.
Το μεροκάματο και το ένσημο είναι πλέον επισφαλή και δυσεύρετα.
Η μερική απασχόληση γίνεται κανόνας για να βρει κάποιος “τυχερός” δουλειά, ενώ η εκ περιτροπής εργασία αναγκαία συνθήκη για να τη διατηρήσει, δημιουργώντας φτωχούς εργαζόμενους και τη “γενιά των 245 Ευρώ”. Eίναι πλέον ξεκάθαρο ότι η επιλογή για την μείωση των μισθών είναι ο κυρίαρχος παράγοντας που οδηγεί στην μαύρη και ανασφάλιστη εργασία.
Περισσότεροι από 600 χιλιάδες εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 5 μηνών.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Όλο αυτό το διάστημα, δώσαμε μια σειρά αγώνων αμυντικού κυρίως χαρακτήρα.
Δώσαμε μάχες για να αποτρέψουμε τη “λάθος συνταγή”.
Δώσαμε μάχες για να διασφαλίσουμε την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και την επαγγελματική διέξοδο των ανέργων.
Δώσαμε μάχες διεκδικώντας να μπει επιτέλους “πάτος στο βαρέλι” να σταματήσει η κατρακύλα και να πληρώσουν την κρίση αυτοί που πραγματικά τη δημιούργησαν.
Δώσαμε μάχες για να μην εκποιηθεί η δημόσια περιουσία υποστηρίζοντας τη λογική των στρατηγικών συμμαχιών.
Δώσαμε μάχες για αξιοπρεπείς συντάξεις.
Δώσαμε μάχες για να επιτευχθεί μια κοινωνικά βιώσιμη και δίκαιη ισορροπία μεταξύ της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της κοινωνικής συνοχής.
Δώσαμε μάχες με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και το κοινωνικό καθήκον.
Δώσαμε μάχες ακόμη και για την ίδια την επιβίωση του Συνδικαλιστικού Κινήματος, η απαξίωση του οποίου αποτελεί κύρια και διαχρονική επιδίωξη των γνωστών-άγνωστων “κουκουλοφόρων”.
Δυστυχώς, οι προσπάθειές μας δεν είχαν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Έχουμε όμως ευθύνες κι εμείς γι’ αυτήν την απαξίωση η οποία εντάσσεται στη συνολική απαξίωση θεσμών.
Κάναμε λάθη ως κίνημα και αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε όλοι.
Κάποιες φορές παρουσιαστήκαμε χωρίς ενιαία γραμμή δίνοντας την εντύπωση ότι τα τεράστια προβλήματα που είχαμε μπροστά μας δεν ήταν κοινά για όλους.
Ταυτόχρονα, υπό το βάρος της ολομέτωπης επίθεσης που δεχθήκαμε, υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες δεν αξιολογήσαμε σωστά και δεν καταφέραμε να κλιμακώσουμε σωστά τους αγώνες μας.
Το 2012 όμως αποτελεί παρελθόν που όμως δεν πρέπει να ξεχνούμε.
Το 2013 είναι μια πολύ καθοριστική χρονιά τόσο για το μέλλον του Τόπου, όσο και για την προοπτική των Συνδικάτων.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το επικείμενο Εκλογοαπολογιστικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ είναι ένα κορυφαίο γεγονός που αποκτά ακόμη πιο κομβική σημασία.
Η σημερινή συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου αποτελεί τον πρώτο μεγάλο σταθμό στην πορεία προς το Συνέδριο για την ανασύνταξη των δυνάμεών μας και το στρατηγικό σχεδιασμό των μελλοντικών μας δράσεων.
Ένα Συνέδριο που μπορεί και πρέπει να οδηγήσει το Συνδικάτο σε μια καινούργια αφετηρία με την ανάδειξη νέων στελεχών και συμμαχιών με κοινωνικές ομάδες και παραγωγικές τάξεις, που δοκιμάζονται εξίσου σκληρά, όπως το σύνολο των εργαζομένων στη χώρα μας.
Επιβάλλεται, λοιπόν, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να αποβάλλουμε την εσωστρέφεια και να σφυρηλατήσουμε την ενότητα.
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα μακριά από λαϊκισμούς και μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες, τακτικισμούς και άναρθρες κραυγές οφείλει να ξαναγίνει συνδιαμορφωτής των εξελίξεων ώστε να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος.
Με γόνιμες, εφαρμόσιμες και ρεαλιστικές προτάσεις πρέπει να διεκδικήσουμε δυναμικά ένα νέο “κοινωνικό συμβόλαιο”, που θα επαναφέρει την Ελλάδα σε “τροχιά” ανάπτυξης και την κοινωνία σε “βηματισμό” ευημερίας.
Μόνο έτσι θα εμπνεύσουμε τους εργαζόμενους του Ιδιωτικού Τομέα και τους άνεργους προκειμένου να στοιχηθούν στις δομές μας μεγιστοποιώντας τη συνδικαλιστική πυκνότητα.
Ταυτόχρονα, επιβάλλεται να αναζητήσουμε και νέους τρόπους κοινωνικής παρέμβασης χρησιμοποιώντας ακόμη καλύτερα τους ερευνητικούς – επιστημονικούς μας φορείς.
Το ΙΝΕ, το ΚΑΝΕΠ, το ΚΕΠΕΑ και η Ένωση Καταναλωτών αποτελούν σημαντικότατα εργαλεία και ο ρόλος τους πρέπει να ενισχυθεί στη νέα εποχή των Συνδικάτων.
Πέρα από την έγκυρη επιστημονική τεκμηρίωση και την τροφοδότηση του πολιτικού λόγου της ΓΣΕΕ, πρέπει το έργο τους να φθάσει ακόμη περισσότερο και να αναγνωρισθεί από την κοινωνία των εργαζομένων.
Με στοχευμένες δράσεις και μετρήσιμα αποτελέσματα, ώστε να διαμορφωθεί η βέλτιστη δυνατή συνθήκη ανταποδοτικότητας ανάμεσα στους πόρους που αντλούν και το κοινωνικό-αναπτυξιακό έργο που επιτελούν.
Διαφυλάττοντας, βέβαια, την ακολουθία των διακηρύξεων της ΓΣΕΕ με τα έργα που αναλαμβάνουν και εξαντλώντας κάθε περιθώριο ομόφωνων αποφάσεων χωρίς να γίνεται χρήση ή κατάχρηση της πλειοψηφίας.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Ο αγώνας είναι μακρύς και δύσκολος αλλά μπορεί και πρέπει να είναι νικηφόρος.
Οι στιγμές είναι ιστορικές και απαιτούν ιστορικές αποφάσεις.
Το Συνδικάτο έχει καθήκον να βρεθεί στην “πρώτη γραμμή” με στόχο την αποφυγή της κοινωνική χρεοκοπίας, αλλά και ευθύνη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων παραμερίζοντας καθετί πραγματικά ασύμβατο με τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Αυτοί άλλωστε είναι η μοναδική νομιμοποιητική μας βάση.
Από αυτούς και για αυτούς εκλεγόμαστε.
Έχουμε χρέος απέναντι σ’ αυτούς και κυρίως απέναντι στα παιδιά μας να βρούμε κοινό τόπο και πεδίο μίνιμουμ συνεννόησης για τα κοινά προβλήματα.
Να διαμορφώσουμε κοινή πολιτικοσυνδικαλιστική πλατφόρμα διεκδικήσεων, αφήνοντας μακριά τις κομματικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις και τις κομματικές παρωπίδες, ενώνοντας μια φορά – μια φορά τις δυνάμεις μας για να αντιμετωπίσουμε τον ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ( που μας έχει βρεί).
Οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, στο Σκαραμαγκά, στο Νεώριο, οι συνάδελφοί μας στη ΛΑΡΚΟ, στη Χαλυβουργία, στα Ξενοδοχεία, στις οικοδομές, στις εταιρείες φύλαξης και καθαρισμού, στους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, στις τράπεζες, στα μικρομάγαζα, είναι η κοινωνία, είμαστε εμείς.
Τα 250.000 παιδιά που υποσιτίζονται, είναι τα δικά μας παιδιά.
Τα 3 εκατομμύρια 400 χιλ. πολιτών που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας με 6.200 € το χρόνο, είναι κάποιοι από εμάς αν όχι όλοι, είναι τα αδέλφια μας, τα παιδιά και οι γονείς μας.
Έχουμε χρέος λοιπόν απέναντι σε όλους αυτούς να αντιδράσουμε συντεταγμένα, να δείξουμε αλληλεγγύη στο 1,5 εκατομμύριο των ανέργων, στα 3 εκατομμύρια και πλέον των φτωχών Ελλήνων.
Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε τον παράγοντα άνθρωπο και να μην τους αφήσουμε να συνεχίσουν την ανθρωποφαγία.
Είναι αδιανόητο να μιλούν για επένδυση στη γνώση και αυτή η γνώση να αμείβεται με ψίχουλα.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Δεν θα σας κουράσω άλλο, άλλωστε, η νέα εποχή που οραματιζόμαστε θα έρθει μόνο αν ακουστεί περισσότερο ο δικός σας λόγος.
Ο λόγος των Πρωτοβάθμιων Σωματείων που ήταν και είναι ο πυρήνας του Εργατικού Κινήματος.
Ο λόγος των δευτεροβάθμιων οργανώσεων -Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών- που καλούνται να διαχειριστούν σημαντικότατα προβλήματα του κόσμου της εργασίας.
Εύχομαι λοιπόν,
Καλή Δύναμη και Καλό Αγώνα σε όλους μας.
Σας ευχαριστώ.