Δεξιοί, αριστεροί και αγανακτισμένοι

Οι μάχες των απεργιών και των δυναμικών αγωνιστικών κι­νη­το­ποιή­σεων έχουν τη δική τους ιστορία, τα τελευταία χρόνια στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Από τα ξηλώματα των πε­ζο­δρο­μίων των οικοδόμων του ΚΚΕ στη δεκαετία του ‘80, πε­ρά­σα­με στον διασυρμό των λε­ω­φο­ρειού­χων στη δεκαετία του ‘90 από τους τότε σκληρούς συνδικαλιστές της ΕΑΣ και πρόσφατα καταλήξαμε στις γνωστές μπούκες του Προέδρου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στα γραφεία των Διευθυντών. Όλα αυτά τα γεγονότα αλλά και πολλά άλλα έχουν γραφτεί στη σύγχρονη ιστορία του Συνδικαλιστικού Κινήματος με τα υπέρ και τα κατά που συνοδεύουν τέτοιου είδους αντιδράσεις. Εκείνες τις εποχές οι “προοδευτικές” εφημερίδες και τα τηλεοπτικά μέσα υποστήριζαν με σθένος τις εργατικές κινητοποιήσεις αλλά κυρίως ηρωοποιούσαν τους μεγαλοσυνδικαλιστές (Πρωτόπαπας, Πολυζογόπουλος, Παναγόπουλος) και κατηγορούσαν όποια αντίθετη άποψη για τον τρόπο δράσης και αντίστασης υπήρχε. Τώρα οι ίδιοι δημοσιογράφοι και οι ίδιοι τηλεπαπαγάλοι αποθεώνουν τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης του μνημονίου και βάζουν κοινώς “πλάτη” στους πολιτικούς και τα κόμματα που δέχονται την υποδούλωση της χώρας από την Τρόικα, τους κερδοσκόπους και του διεθνείς τραπεζίτες. Όμως οι ευθύνες δεν ανήκουν αποκλειστικά στους εκδότες και τους καναλάρχες αλλά στις ηγεσίες των Συνδικάτων που βολευτήκαν τα προηγούμενα χρόνια από αυτή την ασυλία των ΜΜΕ και ταυ­τό­χρο­να συ­νερ­γά­στη­καν μαζί τους είτε για να κάνουν δημόσιες σχέσεις είτε γιατί κάποιοι άλλοι ήθελαν και τα κατάφεραν τελικά να γίνουν βουλευτές. Τα τελευταία χρόνια λοιπόν η πορεία του Συν­δι­κα­λι­στι­κού Κινήματος είχε πά­ρει την κατιούσα αφού η ανεξαρτησία έκφρασης χάθηκε, ο αληθινός λόγος ξεχάστηκε και η αγωνιστική δράση υπονομεύτηκε από όλους εκείνους που κάποτε πάλευαν αλλά τώρα βολεύτηκαν σε έμμισθες θέσεις, σε κομματικά γραφεία και σε “νόμιμες” συναλλαγές που όμως τους δέσμευαν και δεν του επέτρεπαν να δώσουν τους σκληρούς αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Δυστυχώς τώρα που είναι η πραγματική μάχη, ο μεγάλος πόλεμος ανάμεσα στον απλό πολίτη και στους τοκογλύφους δανειστές, τώρα που χάνονται εργασιακά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα δεκαετιών, τώρα που η ανεργία έφτασε στα ύψη τώρα λοιπόν τη πιο δύσκολη στιγμή, πληρώνει το Συνδικαλιστικό Κίνημα, την αδυναμία του να επιχειρηματολογήσει και να “περάσει” στη κοινωνία τους λόγους και τις αιτίες που γίνονται οι απεργίες και τα συλλαλητήρια. Όσοι θέλουν να λένε ότι ασχολούνται σοβαρά για τα συμφέροντα των εργαζομένων και να τους σέβονται ως συνδικαλιστικά στελέχη οφείλουν να ανανεώσουν λόγους και πράξεις ώστε να γίνουν αξιόπιστοι στα μάτια των εργαζομένων που δεν μπορούν πλέον να ακολουθήσουν το οικονομική αιμορραγία που έχει μία απεργία. Το Συνδικαλιστικό Κίνημα που αυτή τη περίοδο δοκιμάζεται σκληρά και αντιμετωπίζει την καχυποψία της κοινωνίας οφείλει πρωτίστως να ακυρώσει τις συντεχνιακές λογικές και να προχωρήσει με πειστικότητα σε δράσεις που θα είναι δίπλα στο πολίτη και όχι να παγιδεύεται στη προπαγάνδα των εργολάβων της ενημέρωσης. Να εκμεταλλευτεί στο έπακρο όλα τα μέσα που δίνει η τεχνολογία ειδικά ότι έχει να κάνει με το διαδίκτυο όπου εκεί πλέον παίζεται και ένα μεγάλο μέρος του πολέμου στο τομέα της επικοινωνίας. Η αυτοκριτική και η αλλαγή δράσης συνήθως βελτιώνει τα σοβαρά, έντιμα και οργανωμένα σωματεία και τα κάνει ακόμα πιο δυναμικά και αποτελεσματικά ενώ παράλληλα με τα παραδοσιακά μέσα πίεσης (απεργία, διαδηλώσεις) μπορεί να επαναφέρει στο Συνδικάτο, τη χαμένη αξιοπιστία του. Ας παραδειγματιστούμε όσοι ασχολούνται με το συνδικαλιστικό τομέα από το κίνημα των ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ και της λαϊκής συνέλευσης που δείχνουν ότι ο δρόμος του διάλογου μπορεί να φέρει μία ουσιαστική επανάσταση. Εκεί μέσα “δεξιοί” και “αριστεροί” αναθεώρησαν πολλές από τις ιδεολογικές τους εμμονές και προσπαθούν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα για μία πραγματική δημοκρατία και ένα καινούργιο πρόσωπο όσων επιθυμούν να αλλάξουν και να υιοθετήσουν την αλληλεγγύη, την ενότητα και την ειλικρίνεια ως κυρίαρχα μέσα της συλλογικής τους δράσης. Μόνο έτσι θα επιτευχθούν οι ανάλογες κοινωνικές και εργασιακές συμμαχίες και μόνο έτσι θα εμπιστευτούν ξανά οι πολίτες τα πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία και τις Ομοσπονδίες τους ώστε να οργανωθούν μέσα από αυτά για να κάνουν την ανατροπή του γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού κατεστημένου αλλά και της επικίνδυνης  πολιτικής των σημερινών ψευτοσοσιαλιστών. Το μονοπάτι για ένα νέο ξεκίνημα είναι δύσκολο και σκοτεινό όμως όπως κάθε μονοπάτι έχει λακκούβες με λάσπη, αλλά αυτές οι λακκούβες μπορεί να μας υποδείξουν που να πατήσουμε. Φώτης Μελέτης Αν. Γραμμ.ΠΑΣΥΠ-ΔΕΗ