Ο νόμος Βενιζέλου περί ευθύνης υπουργών, είναι εστία πολιτικής μόλυνσης

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Η πρώτη προϋπόθεση για την επίλυση όλων των προβλημάτων, είναι ν’ αποκτήσουμε σοβαρό κράτος. Αυστηρό εκεί που πρέπει, επιεικές εκεί που επίσης πρέπει. Κι αυτό προϋποθέτει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις και Σώματα Ασφαλείας, ελληνική Παιδεία, ανταποδοτικότητα και ισχυρή παρέμβαση σε όλα για την διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας.
Εχθροί του οργανωμένου Έθνους, του κράτους, είναι σίγουρα οι τρομοκράτες και οι βοηθητικοί τους. Υπάρχουν όμως κι άλλοι. Μην τους ξεχνάμε. Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι μονομέτωπος. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως εκτός από την ανομία των κουμπουροφόρων, των καταλήψεων, του ολοκαυτώματος της ΜΑΡΦΙΝ, του ασύδοτου συντεχνιακού συνδικαλισμού, υπάρχει και η άλλη ανομία. Η ανομία των λούμπεν ισχυρών, αυτών που δεν πυροβολούν, ούτε βάζουν βόμβες, αυτών που δεν χρησιμοποιούν γιάφκες.
Η ανομία της τάξης που εν Ελλάδι υποδύεται την αστική, έχει άλλες μορφές. Κάποτε οι ισχυροί έφτιαχναν πανεπιστήμια, συνέδραμαν την εθνική άμυνα. Σήμερα έχουμε κάτι γόνους «καλών σχολείων» ή της παλιάς αριστερής «αριστοκρατίας» , που φτιάχτηκαν επιχειρηματικά στην πλάτη του κράτους, του μόνου τους πελάτη.
Δεν έχουν πια γύρω τους κύκλο πνευματικών ανθρώπων. Νταραβερίζονται με τραγουδιάρες και μόδιστρους. Έχουν αισθητική σκυλάδικου ή ΒΠ, δήθεν ή γνήσια, αν και συχνά το ένα συνοδεύει το άλλο και το πολύ – πολύ να επενδύουν σε πίνακες. Τους επιδεικνύουν ο ένας στον άλλο και στους φίλους τους. Μέχρι εκεί φτάνει η «πνευματικότητα» τους. Καμμιά φορά οι κυρίες τους ράβουν πανάκριβα φορέματα, για να πάνε στα φιλανθρωπικά γκαλά, που οργανώνουν οι πλέον φραγκάτες, για να δώσουν από 1000 ευρώ στους πτωχούς και στα άρρωστα παιδάκια. Είναι τα ρέστα, τα ψιλά που περισσεύουν από την λεηλασία της χώρας.
Οι ίδιοι, όπως και οι πολιτικοί που συνωστίζονται στους προθαλάμους τους κι ενεργούν ως υπάλληλοι τους, έχουν ένα κοινό, εκτός από έναν φαιδρό καθωσπρεπισμό: περιφρονούν τον λαό. 
Περιφρονούν τους πολλούς, τους απλούς ανθρώπους. Έχουν πνεύμα αλληλεγγύης συντεχνίας, σαν να ‘ναι μια τάξη ξέχωρη απ’ το Έθνος, με συμφέροντα πάνω ή κι αντίθετα απ’ αυτό. Ανεξαρτήτως φαινομενικών πεποιθήσεων, κάνουν κολλεγιές και αντιμετωπίζουν καχύποπτα, όποιον δεν ενστερνίζεται την camaraderie του «κύκλου» τους.
Τί κι αν μια, δυο το πολύ γενιές πίσω θα βρεις συχνά κλεφτοκοτάδες, δωσίλογους, μαυραγορίτες ή κατσαπλιάδες «αγωνιστές» της …πλέριας δημοκρατίας α λά Στάλιν. Έχουμε την «αριστοκρατία» που μας ταιριάζει. Συχνά αδιάφορη, άπατρι, με γούστο κιτς, ξιπασμένη αλλά κυρίως παρασιτική και βουλιμική. Αρπακτικά, τα οποία συχνά φθονούν, αντιστρατεύονται τους αληθινούς δημιουργούς αστούς, τους ελάχιστους εκπροσώπους της τάξης, που κάποτε έγινε ένα με το λαό, θυσίασε την ζωή και περιουσία της για την Πατρίδα.
Είναι ολοφάνερο, από ενδείξεις που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, πως αυτοί, οι συνήθεις ύποπτοι της άλλης κλίμακας ανομίας, συνωστίζονται στην γραμμή εκκίνησης κι ο καθένας προσπαθεί να «κλέψει» στο παιχνίδι, όσο μπορεί. Ειδικά τώρα με τις επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις. Οι δε φαλιρημένοι τραπεζίτες, αποτελούν κατηγορία από μόνοι τους. Τα κέρδη δεκαετιών δικά τους κι οι ζημιές τώρα δικές μας. Έτσι μάθανε.
Αν όμως θέλουμε νομιμοποίηση της όλης πολιτικής μας, να φαινόμαστε στα σοβαρά και να είμαστε ένα στιβαρό κι αυστηρό κράτος, που θα εμπνέει πίστη στους πολίτες του και σεβασμό στους έξω, τότε οφείλουμε να χτυπήσουμε και την άλλη ανομία, με την ίδια αμείλικτη ενεργητικότητα που χτυπάμε και την τρομοκρατία ή τις καταλήψεις.
Για τα πολιτικά πρόσωπα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ας μην κοροϊδεύουμε για όσα έγιναν, πως θα τιμωρηθούν οι περισσότεροι ποινικά. Ο νόμος Βενιζέλου περί ευθύνης υπουργών, είναι εστία πολιτικής μόλυνσης και υπονόμευσης του πολιτικού συστήματος. Ας τον καταργήσουμε, ώστε τουλάχιστον οι τωρινοί κι οι επόμενοι να μπορούν να λογοδοτήσουν. Οι καλυπτόμενοι, ποινικά, από την παραγραφή ας λογοδοτήσουν στις φορολογικές αρχές για τον πλουτισμό τους. Υπάρχουν τρόποι και μέσα να πληρώσουν και ας διαπομπευθούν ανάποδα στο γάϊδαρο, ως τον πολιτικό τους θάνατο.
Όμως κανείς νόμος Βενιζέλου δεν μας εμποδίζει να θέσουμε επιτέλους κανόνες στην ιδιωτική ζούγκλα που έφτιαξαν οι λούμπεν ψευτοαστοί μας, τα παράσιτα του δημοσίου ταμείου. Η τιθάσευση και τιμωρία τους θα απελευθερώσει ζωτικές υγιείς δυνάμεις, δημιουργώντας αληθινό υγιή ανταγωνισμό. Αυτό δεν θα φέρει μόνο ανάπτυξη. Θα φέρει πίστη και αίσθημα δικαίου στους πολλούς, που αυτοί, κυρίως αυτοί, είναι το Έθνος.

Δημοσιεύεται στην “Κυριακάτικη Δημοκρατία”