Η Ευρώπη χρωστάει πολλά στην Ελλάδα. Όχι μόνο για αυτά που πρόσφερε στον πολιτισμό, αλλά κυρίως επειδή κατάφερε μέσα από την έμπνευση της Ελλάδας, να παραμείνει ελεύθερη μέχρι σήμερα, αντιστεκόμενη ηρωικά στην γερμανική επιθετικότητα του Β‘ΠΠ.
Σήμερα όμως, η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια ανθρωπιστική καταστροφή, εξαιτίας των σκληρών, και πολλές φορές αποσταθεροποιητικών μέτρων που εφαρμόζουν οι Βρυξέλλες, ως λύση στην οικονομική κρίση της χώρας.
Αυτά τα μέτρα έχουν θίξει την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού.
Και ελάχιστοι καταλαβαίνουν ότι όλη αυτή η συζήτηση περί μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, οφείλεται βασικά στις λάθος πράξεις της ίδιας της ΕΕ.
Οι Έλληνες αντιμετωπίζουν οδυνηρές συνέπειες, όπως μια μαζική ανεργία, ανελέητες περικοπές μισθών και συντάξεων και πιέσεις για μείωση του δημοσίου τομέα. Όλα αυτά, μαζί με πολλά άλλα, έχουν επιβληθεί από την περίφημη τρόικα και τα μνημόνιά της.
Πιο σκληρό είναι το γεγονός του διπλασιασμού των Ελλήνων μεταναστών, κυρίως των νέων. Το 2011, 24.000 μορφωμένοι και ταλαντούχοι Έλληνες μετανάστευσαν στην Γερμανία. Αυτή η διαρροή εγκεφάλων, αντιστοιχεί σε μια παράλληλη εκροή κεφαλαίων, η οποία γονατίζει ακόμη περισσότερο το ήδη εξασθενημένο τραπεζικό σύστημα της χώρας.
Πιο συγκλονιστικό όμως απ όλα, είναι το θράσος που οι 26 Ευρωπαίοι ηγέτες επέδειξαν απέναντι στην Ελλάδα, τον Μάιο του 2012, μετά την συναίνεσή τους για ένα σύμφωνο ανάπτυξης.
Εκεί, ο κάθε ηγέτης έδειξε να πάσχει από σχιζοφρένεια, αφού μετά από μια χρόνια εμμονή στην λιτότητα, άρχισαν πλέον όλοι να μιλάνε για ανάπτυξη παντού, εκτός από την Ελλάδα!
Εδώ το μυαλό σταματάει. Χωρίς να προβληματίζονται από την παραδοξότητα του όλου ζητήματος, οι ηγέτες της ΕΕ καταπνίγουν επίτηδες κάθε προοπτική για μια ελληνική ανάπτυξη.
Επιμένουν πως παρ’ όλη την πενταετή ύφεση στη χώρα, τα μνημόνια της σκληρής λιτότητας θα πρέπει να εφαρμοστούν ως έχουν, αλλιώς….
Αυτή η τακτική μοιάζει με την μεσαιωνική αφαίμαξη των ασθενών, ασχέτως ασθένειας!
Παράλληλα, αγνοείται επιδεικτικά το κλασικό αξίωμα των εφαρμοσμένων οικονομικών, ότι σε μια οικονομία σε ύφεση, ο μόνος δρόμος είναι η ανάπτυξη και όχι η συρρίκνωση.
Οι Βρυξέλλες θα έπρεπε να προσπαθούν να χαλαρώσουν, ή μάλλον να εξανθρωπίσουν τα δυο εγγενώς αμφιλεγόμενα μνημόνια, επεκτείνοντας την περίοδο αποπληρωμής των δανείων, ή εισάγοντας σε αυτά κίνητρα ανάπτυξης, όπως π.χ. η χαλάρωση της υπερβολικής φορολόγησης.
Δεν θέλουν άραγε οι Ευρωπαίοι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους; Γιατί υπονομεύουν ακόμη και το ίδιο το ευρώ με την άκαμπτη αυτή στάση τους;
Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο. Η Ελλάδα τηρεί πλήρως τις υποχρεώσεις της. Για αυτό και ζητάει μια ίση με τους άλλους ευκαιρία, για να ορθοποδήσει, να ανακάμψει και να εξοφλήσει τα χρέη της.
Η σημερινή κατάσταση, όχι μόνο θίγει ζητήματα εθνικής κυριαρχίας, αλλά προσβάλλει και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα ενός ολόκληρου λαού, σε βαθμό που δεν θα αποτελούσε έκπληξη αν αυτός προσέφευγε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και την Bundesbank να ζητάει αυστηρή προσήλωση της Ελλάδας στις δεσμεύσεις της για λιτότητα. Άσχετα αν όλοι οι άλλοι στην Ευρώπη, στρέφονται στην ανάπτυξη. Κολλημένη σε μια σουρεαλιστική θέαση των πραγμάτων, η γερμανική κεντρική τράπεζα δηλώνει ότι το Βερολίνο δεν θα υποχωρήσει στους εκβιασμούς των Ελλήνων!
Ποιος εκβιασμός; Κανένας Έλληνας δεν σκέφτεται έτσι. Και στο τέλος, κάποιοι θα ανακαλύψουν πως δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Γερμανία που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα πιστόλι του ευρώ που θα την σημαδεύει στο κεφάλι. Και αυτό, κυρίως επειδή το ενδεχόμενο των ευρωομολόγων, που θα βάλει μπροστά την ευρωπαϊκή ανάπτυξη, μοιάζει πλέον ιστορικά αναπόφευκτο.
Δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποκλείεται να πάρουν οποιαδήποτε θετική πρωτοβουλία για την άσχημη ελληνική κρίση, πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Αυτή η αργοπορία αποτελεί κρίσιμο λάθος, επειδή προσφέρει ένα καθοριστικής σημασίας πλεονέκτημα στην δημαγωγική ακροαριστερά, η οποία εκμεταλλεύεται της επιπτώσεις της κρίσης για ψηφοθηρικούς λόγους.
Παράλληλα, οι βασικές αποφάσεις επί του συμφώνου ανάπτυξης (που μάλλον εξ ορισμού δεν συμπεριλαμβάνουν την Ελλάδα), έχουν αναβληθεί έως την επόμενη σύνοδο της 28ης Ιουνίου. Πρόκειται δηλαδή για μια ακόμη αστοχία, προορισμένη να ανεβάσει τα ποσοστά ενός ασήμαντου και ξεχασμένου ακροαριστερού κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ), και να το καταστήσει τον βασικό πονοκέφαλο της Ευρώπης, για πολλά χρόνια στο μέλλον.
Οι εξελίξεις τρέχουν πολύ γρήγορα και κανένα μακροοικονομικό πρόγραμμα δεν προβλέπεται να αλλάξει τα μυαλά του εκλογικού σώματος της Ελλάδας, που μάλλον θα αποφασίσει να παίξει με την θεωρούμενη ως μπλόφα της Bundensbank.
Οι δυο πλευρές αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα. Στο φινάλε, η απόφαση για την συνέχιση της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ θα είναι μάλλον πολιτική. Και όποιες αλλαγές επέλθουν στην οικονομική προσέγγιση, θα είναι και αυτές πολιτικής φύσης, από πλευράς Βρυξελλών, ή Βερολίνου, ή από οπουδήποτε αλλού. Με άλλα λόγια, η μακροοικονομία θα ακολουθήσει την πολιτική.
Για αυτό, το αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου, μπορεί να μην επηρεάσει βραχυπρόθεσμα, ασχέτως του τι θα είναι. Μάλλον έχουμε περάσει το σημείο μη επιστροφής. Αλλά αυτό θα το διαπιστώσουμε σε μερικούς μήνες.
Προς το παρόν, υπάρχει ακόμη χρόνος για να επικρατήσει η ψυχραιμία. Αρκεί η Ευρώπη να αλλάξει στάση, να σταματήσει την πολιτική αντιπαράθεσης και να σπεύσει να συμπεριλάβει την Ελλάδα στο γενναίο σχέδιο ανάπτυξης, όποια και αν είναι τα εκλογικά αποτελέσματα και όποια κυβέρνηση και να προκύψει.
forbes.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου