Την Κυριακή που μας έρχεται η Ελλάδα δοκιμάζεται.
Είναι η μέρα που θα διεξαχθεί η μητέρα όλων των εκλογικών μαχών, το
αποτέλεσμα της οποίας θα καθορίσει και την πορεία της χώρας μας για την
επόμενη (τουλάχιστον) δεκαετία.
Είναι η μέρα, που η σημερινή γενιά θα κρίνει το μέλλον της επόμενης.
Ποιες είναι οι δυνάμεις που αντιπαρατίθενται;
Με βάση τις εξελίξεις, και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, και αυτή η μάχη θα παιχτεί μεταξύ της ΝΔ, και του ΣΥΡΙΖΑ, αφού το έτερον «μεγάλο» κόμμα (ΠΑΣΟΚ) πνέει τα λοίσθια, και πάει για οριστική εξαφάνιση, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας
Έτσι, στο κυνήγι για την πολυπόθητη (πλην όμως ανέφικτη) αυτοδυναμία, από την μια μεριά έχουμε μια «κουρελού» διαφορετικών απόψεων, όπως εκφράζονται από δώδεκα τουλάχιστον συνιστώσες, εκ των οποίων η μια λέει ένα πράγμα, το οποίο αργότερα διαψεύδει, ενώ έρχεται να το αναιρέσει μια άλλη την επομένη, και πάει λέγοντας.
Το τι έχουμε ακούσει όλες αυτές τις ημέρες δεν λέγεται. Μάλιστα, για να παρακολουθήσει κανείς κάποιες από τις θέσεις του πολιτικού αυτού μορφώματος, θα πρέπει να ξαναγυρίσει στις παλιές καλές εποχές, όπου όλοι διαβάζαμε μετά μανίας Αλτουζέρ, Τζίλας, επαναστατικά μανιφέστα, κλπ. περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή την άτιμη την επανάσταση, που όμως ποτέ δεν ήρθε.
Άλλοι μιλάνε για επανακρατικοποιήσεις, άλλοι για επιδόματα στους λαθρομετανάστες, άλλοι για έξοδό μας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ…
Κάποιοι το πάνε ακόμη πιο μακριά, και μιλάνε, εκτός από τον αφοπλισμό της αστυνομίας, και για ένοπλο αγώνα, για επανάσταση, για λαϊκές συνελεύσεις και για συνοικιακά σοβιέτ, που, μεταξύ άλλων, θα καθορίζουν την εξωτερική μας πολιτική, και άλλα τέτοια αναχρονιστικά φαιδρά.
Η ουσία όμως είναι, πως άσχετα με τα διάφορα φληναφήματα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα με τις ανισόρροπες επιθυμίες του μαϊμού ΔΗΚΚΙ του Πάντζα, άσχετα με την «επαναστατική» ρητορική της λάγνας Δούρου, το ενδεχόμενο νίκης του δήθεν αριστερού αυτού μορφώματος, απλά θα σημάνει δυο τρία πράγματα, οικονομικά και εθνικά επικίνδυνα για την χώρα.
Και μόνο που φαντάζομαι μια φτωχή Ελλάδα της δραχμής, αποκομμένη από τον ευρωπαϊκό κορμό, απομονωμένη από το διεθνές γίγνεσθαι, εξαθλιωμένη και αφοπλισμένη, στο έλεος των άπληστων γειτόνων μας, και τέλος δακτυλοδεικτούμενη από τον κάθε πικραμένο ως το απόλυτο παράδειγμα της οικονομικής και εθνικής χρεοκοπίας…. Μου έρχεται να πάρω τα βουνά.
Και να προσθέσουμε στα παραπάνω και τις δεσμεύσεις του Τσίπρα, όχι να μειωθούν οι λαθρομετανάστες (και άρα και η εγκληματικότητα), αλλά να πολλαπλασιαστούν, φέρνοντας και τις οικογένειές τους(!), ε, τότε, συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρω.
Εγώ θέλω να ζω σε μια Ελλάδα σύγχρονη, ευρωπαϊκή μεν, ελληνική δε.
Πείτε με παλιομοδίτη, αλλά τι να κάνω, έτσι είμαι.
Και για να μην το κουράζουμε, καλώς ή κακώς, η μόνη αξιόπιστη λύση αυτή τη συγκεκριμένη και άκρως κρίσιμη για την πατρίδα μας συγκυρία, είναι η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά.
Μια ΝΔ που έχει φέρει κοστολογημένες οικονομικές προτάσεις στο τραπέζι, που έχει το όραμα της ανάπτυξης, που αφουγκράζεται την αγωνία των συμπατριωτών μας για τάξη και ασφάλεια, και που πάνω απ΄όλα έχει ως αρχηγό της τον μόνο σύγχρονο πολιτικό ηγέτη statesman, που διαθέτει σήμερα η χώρα.
Το δίλημμα λοιπόν είναι απλό απλούστατο:
Πάμε για το χάος, ψάχνοντας να βρούμε την συνισταμένη των ανερμάτιστων συνιστωσών, ή επιλέγουμε την μόνη προοπτική επιβίωσης μας ως ευρωπαϊκή χώρα;
Πάμε για μεσαίωνα, ή πάμε για το μέλλον;
http://www.antinews.gr/2012/06/12/165758/
Είναι η μέρα, που η σημερινή γενιά θα κρίνει το μέλλον της επόμενης.
Ποιες είναι οι δυνάμεις που αντιπαρατίθενται;
Με βάση τις εξελίξεις, και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, και αυτή η μάχη θα παιχτεί μεταξύ της ΝΔ, και του ΣΥΡΙΖΑ, αφού το έτερον «μεγάλο» κόμμα (ΠΑΣΟΚ) πνέει τα λοίσθια, και πάει για οριστική εξαφάνιση, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας
Έτσι, στο κυνήγι για την πολυπόθητη (πλην όμως ανέφικτη) αυτοδυναμία, από την μια μεριά έχουμε μια «κουρελού» διαφορετικών απόψεων, όπως εκφράζονται από δώδεκα τουλάχιστον συνιστώσες, εκ των οποίων η μια λέει ένα πράγμα, το οποίο αργότερα διαψεύδει, ενώ έρχεται να το αναιρέσει μια άλλη την επομένη, και πάει λέγοντας.
Το τι έχουμε ακούσει όλες αυτές τις ημέρες δεν λέγεται. Μάλιστα, για να παρακολουθήσει κανείς κάποιες από τις θέσεις του πολιτικού αυτού μορφώματος, θα πρέπει να ξαναγυρίσει στις παλιές καλές εποχές, όπου όλοι διαβάζαμε μετά μανίας Αλτουζέρ, Τζίλας, επαναστατικά μανιφέστα, κλπ. περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή την άτιμη την επανάσταση, που όμως ποτέ δεν ήρθε.
Άλλοι μιλάνε για επανακρατικοποιήσεις, άλλοι για επιδόματα στους λαθρομετανάστες, άλλοι για έξοδό μας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ…
Κάποιοι το πάνε ακόμη πιο μακριά, και μιλάνε, εκτός από τον αφοπλισμό της αστυνομίας, και για ένοπλο αγώνα, για επανάσταση, για λαϊκές συνελεύσεις και για συνοικιακά σοβιέτ, που, μεταξύ άλλων, θα καθορίζουν την εξωτερική μας πολιτική, και άλλα τέτοια αναχρονιστικά φαιδρά.
Η ουσία όμως είναι, πως άσχετα με τα διάφορα φληναφήματα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα με τις ανισόρροπες επιθυμίες του μαϊμού ΔΗΚΚΙ του Πάντζα, άσχετα με την «επαναστατική» ρητορική της λάγνας Δούρου, το ενδεχόμενο νίκης του δήθεν αριστερού αυτού μορφώματος, απλά θα σημάνει δυο τρία πράγματα, οικονομικά και εθνικά επικίνδυνα για την χώρα.
Και μόνο που φαντάζομαι μια φτωχή Ελλάδα της δραχμής, αποκομμένη από τον ευρωπαϊκό κορμό, απομονωμένη από το διεθνές γίγνεσθαι, εξαθλιωμένη και αφοπλισμένη, στο έλεος των άπληστων γειτόνων μας, και τέλος δακτυλοδεικτούμενη από τον κάθε πικραμένο ως το απόλυτο παράδειγμα της οικονομικής και εθνικής χρεοκοπίας…. Μου έρχεται να πάρω τα βουνά.
Και να προσθέσουμε στα παραπάνω και τις δεσμεύσεις του Τσίπρα, όχι να μειωθούν οι λαθρομετανάστες (και άρα και η εγκληματικότητα), αλλά να πολλαπλασιαστούν, φέρνοντας και τις οικογένειές τους(!), ε, τότε, συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρω.
Εγώ θέλω να ζω σε μια Ελλάδα σύγχρονη, ευρωπαϊκή μεν, ελληνική δε.
Πείτε με παλιομοδίτη, αλλά τι να κάνω, έτσι είμαι.
Και για να μην το κουράζουμε, καλώς ή κακώς, η μόνη αξιόπιστη λύση αυτή τη συγκεκριμένη και άκρως κρίσιμη για την πατρίδα μας συγκυρία, είναι η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά.
Μια ΝΔ που έχει φέρει κοστολογημένες οικονομικές προτάσεις στο τραπέζι, που έχει το όραμα της ανάπτυξης, που αφουγκράζεται την αγωνία των συμπατριωτών μας για τάξη και ασφάλεια, και που πάνω απ΄όλα έχει ως αρχηγό της τον μόνο σύγχρονο πολιτικό ηγέτη statesman, που διαθέτει σήμερα η χώρα.
Το δίλημμα λοιπόν είναι απλό απλούστατο:
Πάμε για το χάος, ψάχνοντας να βρούμε την συνισταμένη των ανερμάτιστων συνιστωσών, ή επιλέγουμε την μόνη προοπτική επιβίωσης μας ως ευρωπαϊκή χώρα;
Πάμε για μεσαίωνα, ή πάμε για το μέλλον;
http://www.antinews.gr/2012/06/12/165758/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου